Kι όμως!...

      Κάθε χρόνο ο σκληρός Δεκέμβρης (πιο σκληρός κι απ’ τον Απρίλη του Έλιοτ), μας φέρνει ανελλιπώς τη γιορτή της αγάπης και μας θέλει προαποφασισμένους ότι θα χαρούμε έτσι κι αλλιώς. Κι αρχίζουμε τις ετοιμασίες για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα, λες και τη μισούμε, ή τουλάχιστο τη φοβόμαστε και πλέκουμε με παραμυθένιες κλωστές το κουκούλι μας για να την εξορκίσουμε. Αλλά αυτή η αναθεματισμένη καθημερινότητα είναι πάντα εδώ, ακριβώς δίπλα μας, δικό μας επίτευγμα, κατάδική μας μάστιγα.

      Υποτίθεται ότι με τις γιορτές των Χριστουγέννων όλα πασαλείβονται από ένα θάμπος, μια λάμψη, κάτι που διώχνει την καταραμένη θλίψη, κάτι που απλώνεται πάνω από την ανεμοδαρμένη ζωή μας και την σκεπάζει προστατευτικά. Αμ δε!… 

    Η ερήμωση φουσκώνει από τον χριστουγεννιάτικο αγέρα και ο ήχος της μοναξιάς δυναμώνει από τις μπακέτες του μικρού τυμπανιστή. Τι ωραία που είναι όλα! "Αρχοντικά περνάμε και γύφτικα πορευόμαστε". Ίδιος κόσμος σε ιλιστρασιόν έκδοση. Ο νέος εχθρός στέκεται απέναντι μας εκτοξεύοντας σουγιάδες. Στήνει την καρδιά σου και ρίχνει. Ο πρώτος σουγιάς σε σκίζει άγαρμπα. Πρόσφυγες, πείνα, κατάντια. Άλλος πιο μεγάλος σε βρίσκει εκεί που πονάς. Κρίση, χρέος, ανεργία, αυτοκτονίες. Ύστερα σου λέει πάρε και αυτόν με την αστραφτερή λάμα, πόλεμος, σκοτωμοί, παιδάκια βομβαρδίζονται.

     Η γιορτή για την αγάπη απαιτεί γερό στομάχι. Αντέχεις να δεις ειδήσεις καθώς τακτοποιείς τους κουραμπιέδες στην πιατέλα; Αντέχεις να σκεφτείς ότι την ώρα που κρεμάς τις μπάλες στο ωραίο σου δέντρο, κάπου στο Πακιστάν μια κοπέλα βοηθά τη φίλη της να το σκάσει με τον άντρα που αγαπά, ξέροντας ότι αν την πιάσουν θα τη δολοφονήσουν με άγρια βασανιστήρια και θα την κάψουν ζωντανή;… Έτσι είναι όμως η αδελφοσύνη, η αγάπη, η ανιδιοτέλεια. Έτσι είναι ο σκληρός πλανήτης. Έτσι είναι οι καταπιεσμένοι του κόσμου. Πηγές που γίνονται ποτάμι.

Κατερίνα Μαυρομμάτη.