Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

                                                                Ξ Α Ν Α .....
 

Η κιθάρα ξαναμπήκε στη θήκη της,

το μπαγλαμαδάκι κρεμάστηκε στην άδεια θέση,

η βαλίτσα σου έκλεισε πάλι, με τα καλούδια μου,

στις άκρες της, από τα χέρια μου δουλεμένα,

με της αγάπης το τραγούδι τα ετοίμασα,

να διασχίσουν τον Ατλαντικό και τις πολιτείες όλες,

να φτάσουν στην άκρη τη δική σου, εκεί…

Την πρώτη φορά που έφευγες,

είχα βάλει κρυφά, στων ρούχων σου τις δίπλες,

μια εικονίτσα, δροσισμένη με το φιλί μου,

και μυρωμένη από του κήπου μας τ’ ανθάκια,

να σε φυλάει στο ταξίδι όλες τις ώρες,

πάνω στους ουρανούς της υπομονής…

Μπορεί και να θύμωσες σαν τη βρήκες,

μα έτσι μου’ ρθε αγόρι μου…

Να σε συνοδεύει η ευχή μου,

εκεί που πας, να’ χει γλυκάδα ο τόπος!

Το δωμάτιό σου τώρα άδειασε

από ό,τι κρατούσες εδώ,

κασκόλ, γάντια, μικρά πράγματα.

Το βάζο με τα μαραμένα μανουσάκια,

και η δική σου μυρωδιά έμειναν…

Κάθομαι στο σβησμένο τζάκι,

μπροστά που μαζεύονταν κάθε νύχτα

οι φίλοι σου από τα σχολικά σας.

Ο απόηχος από τα γέλια σας,

μου λέει πως θα έρθει γρήγορα το Καλοκαίρι.

Για να είσαι εδώ. Ξανά…

Για να γίνει το σπίτι μας σπιτικό. Ξανά!..




Κατερίνα Μ.   13. 1. 2014