ΟΜΙΧΛΗ

Η ομίχλη ταξιδεύει γοργά,

πάνω από τα κλαδιά των δέντρων…

Βγαίνοντας από τον ωκεανό,

διαχύεται έξαλλη κι αλλοπρόσαλη.

Σαν διάφανο μετάξι!..

Τα χέρια σου δεν την ακουμπούν,

κανένας ήχος δεν την φέρνει…

Μονάχα οι ουρανοί την αγκαλιάζουν…

Και τα πουλιά!..

Σαν γιορτή, σαν πανδαισία…

Να δροσίζει την ψίχα των φυτών…

Κατακλύζοντας το λόφο…

Μαζί με τη μουντάδα της,

κουβαλά και λίγη λύπη,

καθώς αλλάζει τη μορφή της

και διαλύεται το είναι της…

Κι εσύ μου λες

πως δεν αλλάζουν τα τοπία!...

Πως δεν αλλάζει το μέσα μας!...

Και πως δεν σε πιάνει το παράπονο

που κρύβεται η χαρά σου

από όλο τούτο το νέφος

πάνω στο χρώμα του κόσμου…




Κατερίνα Μ.