Από όνειρο σε όνειρο και από σελίδα σε σελίδα. Έχω διαβάσει το βιβλίο της Κατερίνας Μαυρομμάτη, και η άποψη μου είναι η άποψη ενός απλού αναγνώστη και όχι ενός ειδήμονα. Μου άρεσε και πολύ μάλιστα, με είχε απορροφήσει τόσο πολύ που είχα γίνει ένα με τους ήρωες του. Άλλωστε έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα βιβλία εποχής. Σκληρό το θέμα του αλλά μην ξεχνάμε πως πολλές φορές η αλήθεια σπάει κόκαλα. Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν να το αφήσω γιατί δεν άντεχα την σκληρή καθημερινότητα της ηρωίδας, όμως η γραφή της συγγραφέως και η ροή των καταστάσεων μου κινούσαν το ενδιαφέρον για το παρακάτω. Κακά τα ψέματα, ήταν ένα κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας. Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα έχουν ακούσει ή θα ήταν θεατές σε παρόμοιες χαμένες ζωές, όσο για τους νεότερους, πιστεύω πως υπάρχουν άτομα που κάτι πήρε το αυτί τους...εξαιρούνται εκείνοι που πρωταρχικό τους μέλημα ήταν και είναι τα τζιπ και η γκλαμουριά. Χαμένες ζωές από ένα μακρινό παρελθόν που δυστυχώς και σήμερα επανέρχονται στο προσκήνιο με άλλους Κυδωνάκηδες και άλλες Σοφίες.
Θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο σημείο του μυθιστορήματος, στην τραγωδία της Κύπρου, όχι την σημερινή αλλά εκείνη του 1974 και των όσων επακολούθησαν . Δοσμένη με αξιοπρέπεια, χωρίς εξάρσεις και μελοδραματισμούς. Ευχαριστώ Κατερίνα Μαυρομμάτη.

Σταύρος Βελιγράκης
Θεσσαλονίκη