Βιβλία που αξίζουν μια δεύτερη ματιά ή γιατί όχι και μια δεύτερη ανάγνωση. Βιβλία από σπουδαίους συγγραφείς  που δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας. Με τις ιστορίες τους ωστόσο θαρρώ πως υπάρχουν. Πάντα!

Κάθε που πεθαίνει ένας συγγραφέας, είναι προφανές ότι οι αναγνώστες του πέρα από τη θλίψη νιώθουν κι ένα κενό, ένα παράξενο συναίσθημα για εκείνα που θα μπορούσε ακόμα να γράψει.

Έτσι ένιωσα για τους συγκεκριμένους συγγραφείς με την είδηση του θανάτου τους. 

Σίγουρα θα έγραφαν ακόμα σπουδαία βιβλία τα οποία θα είχαμε την απροσμέτρητη ευχαρίστηση να απολαύσουμε.

Τον Νίκο Γούλια τον διάβασα πριν μερικά χρόνια και εντυπωσιάστηκα με τη γραφή του. Η τριλογία του Στα χρόνια της ομίχλης αποτελεί μια βαθιά έρευνα που καταφέρνει να ανασύρει μέσα από ένα ομιχλώδες τοπίο άλλων εποχών ιστορίες για την ανθρώπινη μοίρα και να πλάσει μύθους γύρω από τη σαρωτική δύναμη του έρωτα. 

Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ που πέθανε πρόσφατα, άφησε ένα αξιόλογο έργο που είχε κάνει το αναγνωστικό κοινό να την λατρέψει. Λάτρεψα κι εγώ όλα της τα βιβλία, αλλά τα Λουλούδια στη βροχή είναι το αγαπημένο μου. Γι' αυτό το ξαναδιάβασα μόλις είχα ακούσει την είδηση του θανάτου της. Σαν να την αποχαιρετούσα. Με τα ρομαντικά διηγήματά της ήταν σαν να την άκουγα να μου μιλά για τις αναμνήσεις της. 

Τον Άμο Οζ είχα την τύχη να τον συναντήσω τυχαία σ' ένα αεροδρόμιο και να του πω ότι τον είχα διαβάσει. Ήταν μια δυνατή στιγμή ενθουσιασμού που πάντα θα θυμάμαι. Μόλις έμαθα ότι δεν ζει πια, άρπαξα από τη βιβλιοθήκη τον Ιούδα και τον ξεκοκάλισα ξανά. Κι είχα την αίσθηση ότι το χαμογελαστό  βλέμμα του Οζ ήταν εδώ. Και διερωτήθηκα ξανά γιατί κανείς δεν θέλει να δώσει αυτό το όνομα στο παιδί του. Γιατί;

Κ.Μ