Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

    Δώρο για τη γιορτή μου από μια πολύ αγαπημένη φίλη, αναγνώστρια όσο δεν πάει. 
Το άρχισα το μεσημέρι και το τέλειωσα το βράδυ.

   Το εξώφυλλο το λάτρεψα.  Σ' αυτές τις σιδερένιες καρέκλες μπροστά από το συγκεκριμένο συντριβάνι έχω περάσει ώρες ολόκληρες διαβάζοντας αμέτρητα βιβλία στα φοιτητικά μου.

     Για όσους έχουν ζήσει έστω και για λίγο στο Παρίσι, θα συναντήσουν τα γνωστά ονόματα των οδών του κέντρου και  θα νιώσουν πόσο πολύτιμες είναι οι αναμνήσεις. Η δικιά μου πολύτιμη ανάμνηση, ένα μικρό βιβλιοπωλείο με παλιές εκδόσεις στην boulevard Saint - Germain, όπου χάζευα πολύ και αγόραζα λίγο. 

   Φαίνεται πως κάποιες καρδιές νιώθουν πως πάντα ήθελαν να βρεθούν στο Παρίσι, σαν κάτι να τις καλεί. Ο έρωτας;.. Έστω κι αν είναι ένας σύντομος έρωτας, λίγων εβδομάδων ή ακόμα και μιας μέρας. Μπορεί να είναι αυτό που λέμε παντοτινός.
"Μια νύχτα πέταξαν μαζί. Μια μαγική, συναρπαστική, παραμυθένια νύχτα που θα αρκούσε για μια ολόκληρη ζωή".

     Γιατί όταν βρεθείς στο Παρίσι, στο Δάσος της Βουλόνης, "πάνω σε μια καρό κουβέρτα, κάτω από μια μεγάλη καστανιά", τότε μπορείς "σχεδόν να πιάσεις με τα χέρια σου τη χαρά της ζωής".

     Και για να παραφράσω τα λόγια του Χέμινγουεϋ, αν τύχει να έχεις ερωτευτείς στο Παρίσι, αυτός ο έρωτας "θα κατοικεί πάντα εντός σου."


    Όμως... 
  Δεν ήταν δύσκολο να φανταστείς την έκβαση της ιστορίας με τη λογοκλοπή. Είναι προφανές από πολύ νωρίς ποιο μυστικό υπήρχε από τα παλιά κι έτσι η ένταση διαλύεται πολύ γρήγορα. Δεν έχεις να περιμένεις πολλά. Σχεδόν τίποτα. Είναι όλα προβλέψιμα. Και βρίθει από κλισέ.
 Αρκετά συχνά η αφήγηση φτάνει ως το πιο ανιαρό σημείο και πολλές περιγραφές επαναλαμβάνονται. Και οι συμπτώσεις θυμίζουν ελληνική ταινία του 60, ειδικά η τελευταία αποκάλυψη.

      Ένα ρομαντικό  στόρι που μου θύμισε πολύ το Notting Hill, με το βιβλιοπωλείο στο Λονδίνο να είναι ένα χαρτοπωλείο στο Παρίσι.  Αν δεν έβλεπες το όνομα του Nicolas Barreau, θα πίστευες ότι το μυθιστόρημα είναι γραμμένο από μια γυναίκα, χωρίς αυτό να θέλει να πει κάτι για τα επιφανειακά βιβλία. Και αν το συγκεκριμένο ήταν γραμμένο από ελληνικό όνομα, με τίποτα δεν θα εκτοξευόταν στη λίστα με τα ευπώλητα. Του λείπει εντελώς αυτό που λέμε δυνατή γραφή, παραπαίει ανάμεσα σε συμπτώσεις και παρεξηγήσεις, ατυχήματα και συγκρούσεις. Δεν υπάρχει δράση, μάλλον όποια δράση υπάρχει είναι ρηχή. 

      Ωστόσο μου άρεσε πολύ που "βρέθηκα" σ' εκείνο το μαγαζάκι με τις χειροποίητες κάρτες, τα σημειωματάρια, τις ζωγραφιές της Ροζαλί. Με διασκέδασε η ανάγνωση του βιβλίου και απόλαυσα το παραμύθι με την "Μπλε τίγρη". Υπάρχει κάτι το μαγικό, για όσους λατρεύουν το Παρίσι και για όσους το ονειρεύονται. 

Τελικά το βιβλίο "ήταν μια καλή ιδέα",  μου έδωσε στιγμές χαλάρωσης μ' ένα όμορφο story ενός παριζιάνικου ειδύλλιου, ένα χαρούμενο ρομαντικό διάλειμμα ανάγνωσης,  αλλιώτικης από τις συνήθεις αναγνώσεις μου. 

Προβλέψιμο μεν ευχάριστο δε.

Κ.Μ