Ξαναδιάβασα τον "Έβδομο Ελέφαντα" του Αλέξη Σταμάτη και ξαναδοκίμασα την ίδια αίσθηση όπως τότε που το είχα πρωτοδιαβάσει στην αρχική του έκδοση κάπου στο 1998. Επανακυκλοφόρησε το 2016 από τον Καστανιώτη, μια έκδοση - ευκαιρία για τους νεότερους αναγνώστες ώστε ν' ανακαλύψουν ένα μοναδικό δείγμα γραφής, ένα αξιόλογο βιβλίο της σύγχρονης λογοτεχνίας.

    Σελίδες που ξεχειλίζουν από ζεστή ποίηση, (ο Σταμάτης είχε ήδη πίσω του τρεις ποιητικές συλλογές), από πολύ οινόπνευμα (ο αφηγητής περνά διαμέσου του αλκοολισμού, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας), σελίδες που ξεχειλίζουν από ερωτισμό αλλά και μοναξιά, αδυναμία αλλά και δύναμη μυαλού και συναισθήματος.

     Οι έξι ελέφαντες έχουν ουσιαστικό ρόλο για να κρατήσουν γερά την αλήθεια, αλλά ο έβδομος ελέφαντας από πού θα έρθει και τι  ακριβώς θα κάνει; Η ζωή του αφηγητή,  μποέμισσα ή μοναχική,  αυθεντική ή κάλπικη,  μπορεί να είναι η ζωή χιλιάδων νέων σήμερα που παραπαίουν ανάμεσα στη δίνη του αλκοολισμού και στην πλάνη ότι δεν τους συμβαίνει κάτι για το οποίο χρειάζονται να ζητήσουν βοήθεια από ειδικούς. 

      Διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικής γραφής βιβλίο δεν θες ν' ανακαλύψεις κάτι άλλο παρά την εξαίσια λογοτεχνική διαδρομή της αναζήτησης και κατ' επέκταση της εξέγερσης μιας συνειδητοποιημένης ψυχής για την απεξάρτηση, το άδειασμα και το ξαναγέμισμα με μια άλλη αλήθεια ζωής. 

      Μετά από μακροχρόνιο εκούσιο εγκλεισμό στο σπίτι, ο ήρωας θα βγει χωρίς να κρύβεται, θα κοιτά την άκρη του προβλήματος αποφασίζοντας ν' απλώσει το χέρι να την αρπάξει για να ξετυλίξει το νήμα. Φτάνει στο κυκλαδίτικο νησί για να νιώσει τον αέρα, τη θάλασσα, το μπλε, να μυρίσει τον χρόνο χωρίς οινόπνευμα, να βρει τη χαρά τού να αποτελείς ένα "ον ολόκληρο", να πάρει στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις, να επανέλθει στην επιβολή, στη φώτιση, στην ισορροπία, στο τέλος και στην αρχή. 

      Για να ξαναφτιάξεις τον εαυτό σου θα πρέπει με κάποιον τρόπο να τον έχεις χαλάσει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ήρωας του Σταμάτη έχει χαλάσει τον εαυτό του με το ποτό, αυτή την απόλυτη "ζωογόνο ύγρανση", που αγοράζει με ενοχές από τις διάφορες κάβες, ζητώντας να αμπαλάρουν για δώρο το κουτί με τα μπουκάλια. Τελικά η έναρξη για το τέρμα αυτού του καταστροφικού εθισμού, θα γίνει διαμέσου του έρωτα; Θα είναι σαφέστατα άγριο πράγμα να παρηγορηθείς χωρίς το αλκοόλ. Να βγεις από το ψέμα, "σβήνοντας τον εαυτό σου όπως κάποιος σβήνει ένα φως".

     Πώς αρχίζει η ανάπλαση, η ίαση; Πότε θα είναι η τελευταία φορά για το δικό του σισύφειο άχθος; Πώς θα καταφέρει να αφήσει τα σκοτάδια του να αυτοεξουδετερωθούν και να τα βλέπει όλα καθαρά, αυτοπειθαρχημένος; "Μαθημένος στην υγρή συντροφιά", στην αιώνια πλάνη του δήθεν ελέγχου της ζωής του, θα πρέπει να διδαχθεί από την αρχή  μια άλλη διέξοδο από την έξη, να βρει μια καινούρια συντροφιά, καθαρή και αληθινή. 

    Και ναι, θα το ξαναδιάβαζα και τρίτη φορά. Για το ποιητικό του ύφος και την ακτινοβόλα τέχνη του λόγου του.

Κ.Μ