Για "Το Χρυσό Σημειωματάριο", αυτό το αριστούργημα της νομπελίστριας Ντόρις Λέσινγκ, δεν θα ήθελα να γράψω κάτι άλλο, πέρα από αποσπάσματα από το βιβλίο:

"Να θυμάσαι ότι το βιβλίο που βαριέσαι όταν είσαι είκοσι ή τριάντα θα σου ανοίξει πόρτες όταν θα είσαι σαράντα ή πενήντα - και αντιστρόφως. Μη διαβάζεις ένα βιβλίο αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή".

"Αγαπητέ σπουδαστή. Είσαι τρελός. Γιατί να περάσεις μήνες και χρόνια γράφοντας χιλιάδες λέξεις για ένα βιβλίο, ή ακόμη και για έναν συγγραφέα, όταν υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσεις;"

"Αν αισθάνεσαι αποστροφή, τότε αισθάνεσαι αποστροφή. Γιατί να υποκρίνεσαι;... Οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τους άλλους".

"Είμαι θυμωμένη με όλους τους ανθρώπους που ξέρω και σπαταλάνε τη ζωή τους... Δεν είσαι μόνο εσύ. Είναι πολλοί άνθρωποι".

"Πώς μπορεί μια χώρα τόσο γεμάτη με νευρωτικούς ανθρώπους να είναι καλή;"

"Αμφιβάλλω αν οποιοσδήποτε από τους προσήλυτους μπορεί να ξεχάσει τον ενθουσιασμό της πεποίθησής μας για το θαύμα της ζωής, γιατί ακόμα κι αν δεν τον είχαμε από ιδιοσυγκρασία, τον είχαμε πάντως λόγω αρχών".

"... χρησιμοποιώ μαζί του τον "αρνητικό" μου εαυτό. Έτσι, αυτή η πικρία εναντίον του, που τη νιώθω να μεγαλώνει συνεχώς μέσα μου, είναι ένας εμπαιγμός της αλήθειας".

"Γιατί δεν γράφω ποτέ απλώς αυτά και μόνο που συμβαίνουν; Γιατί δεν κρατάω ημερολόγιο;

Προφανώς το γεγονός ότι μετατρέπω τα πάντα σε μυθοπλασία είναι απλώς ένα μέσο για να αποκρύψω κάτι από τον ίδιο μου τον εαυτό".

Λίγα μόνο από τα πολλά που είχα υπογραμμίσει στο βιβλίο.

 Κ.Μ