Oι άνθρωποι του πνεύματος τολμούν.

Στα βιβλία του ο Μένης Κουμανταρέας περιγράφει με φακιρικό θα' λεγα τρόπο την πόλη, τη γειτονιά, την πλατεία, το πάρκο, το άγαλμα. Σε κάνει να περιπλανιέσαι εκεί τριγύρω, να τα ατενίζεις μαζί του, να είσαι μια παρουσία ακόμα μέσα στα αγαπημένα του στέκια. 

Αν και ντελικάτος αστός, αγαπά τους λαθρεπιβάτες της ζωής. Βέρος Αθηναίος για πάντα, "δυο φορές Έλληνας",  λατρεύει τους δρόμους του κέντρου, το σινεμά, τα ταξί, τον κόσμο. 

Εκείνο που διαισθάνθηκα σε κάθε του μυθιστόρημα είναι τα στοιχεία του εαυτού του που υπάρχουν παντού, αλλά ειδικά μέσα στις "Αλεπούδες του Γκόσπορτ" (φοιτητικά χρόνια στην Αγγλία) και βέβαια στον "Θησαυρό του χρόνου", άκρως προφητικό (τελευταία χρόνια στην πλατεία Βικτωρίας). 

Βέβαια σε μερικά πράγματα διαφωνούσα στις συνεντεύξεις του, αλλά καθώς τον λάτρεψα  από το "Προξενιό της Άννας" (συμμετείχε στο σενάριο), για μένα παρέμενε εσαεί ένας μεγάλος και αιώνιος συγγραφέας, "δυο φορές συγγραφέας".

Σε συνέντευξή του στον Γιάννη Μπασκόζο (Βήμα 2010)  ο Κουμανταρέας είχε αναφέρει:

"Το μεγάλο στοίχημα με τον αναγνώστη είναι να του δώσεις δύο σελίδες και να τον ρωτήσεις ποιος το έχει γράψει. Υπάρχουν συγγραφείς που τους ξεχωρίζεις χωρίς να ξέρεις από πριν ποιος το έχει γράψει, όπως π.χ. ο Τσίρκας, ο Νόλλας, ο Παπαδημητρακόπουλος".



"Το βίωμα είναι η μαγιά. Αν δεν το έχεις, δεν έχεις τίποτα. Δεν μπορείς να βιώνεις μέσω τρίτων. Τα βιβλία που γράφει κανείς έχουν ως αφετηρία τον εαυτό του".

«το καλό βιβλίο δεν πεθαίνει»-


«Δεν φοβάμαι να εκτεθώ»

Κ.Μ