Τον Noam Chomsky τον ακολουθώ όχι τόσο σαν συγγραφέα,  (από τα σαράντα τόσα βιβλία του μόνο αυτά τα δυο έχω διαβάσει), όσο σαν αρθρογράφο - πολιτικό αναλυτή στο μπλοκ του, μαθαίνοντας αρκετά περί των ιδεών του για τη σύγχρονη Αμερική και τη φθίνουσα ηγεμονία της. Οι ΗΠΑ θεωρούν πάντα ότι μπορούν δικαιωματικά να επιβάλλονται στηρίζοντας το δικό τους συμφέρον και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει, τονίζει ο συγγραφέας και γλωσσολόγος στο ΜΙΤ. 

Διαβάζω επιστολές του και ακούω ομιλίες του στην ιστοσελίδα του και ανακαλύπτω έναν άξιο κοινωνιολόγο και αληθινό φιλόσοφο της εποχής μας.

"Πάρτε για παράδειγμα την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Για όλους, πλην των ορκισμένων ιδεολόγων, ήταν αρκετά εμφανές ότι εισβάλαμε στο Ιράκ, όχι από αγάπη για τη δημοκρατία, αλλά επειδή είναι η δεύτερη, ίσως η τρίτη πηγή πετρελαίου στον κόσμο, και βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της περιοχής με τη μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που δεν πρέπει να λέει κανείς: θεωρείται θεωρία συνωμοσίας".

Αναλύοντας το  επονομαζόμενο grand area planning, καταλήγει ότι πρόκειται για ένα είδος παράνοιας. "Αν δεν σου ανήκουν τα πάντα, είναι η καταστροφή".

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αντικαπιταλιστική σκέψη του και η κριτική του στα σημερινά κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα. Σε μια συνέντευξη του υποστηρίζει ότι τώρα πια έχει εξαφανιστεί στους ανθρώπους η ανάγκη για δημιουργικότητα και αυτό που έχει σημασία είναι η αξία που έχει η εργασία τους στην αγορά.

Όταν "χτυπάνε τους ανθρώπους με το ραβδί της δημοκρατίας" τους μεταβάλλουν σε ιδεολόγους του κρατικού καπιταλισμού, κάτω από έναν μηχανισμό καταπίεσης.

Το πώς βλέπεις τα πράγματα εξαρτάται από το αν βρίσκεσαι μπροστά ή πίσω από το όπλο. Έτσι, επιλέγεις.

Και κάτι φιλοσοφικό του με το οποίο είμαι εντελώς σύμφωνη:

Αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία έκφρασης των ανθρώπων που απεχθανόμαστε, τότε δεν πιστεύουμε καθόλου σ’ αυτήν.