"Χνούδι του καλοκαιριού, που βγαίνεις να χορέψεις μ΄ένα σάλτο
ξαφνικό παρασέρνοντας στην κόψη του αγέρα τις μέλισσες,
ατίθασες μες στη σφοδρή βιασύνη, πώς χαριεντίζονται εν σοφία
αυτενεργώντας στην προτομή μιας ανθισμένης κάπαρης."
Η ευτυχία είναι απόφαση.
Από τις ωραιότερες φράσεις που είχα διαβάσει παλιά σε αμερικάνικο βιβλίο ψυχολογίας. Μπορούμε να επιλέγουμε να νιώθουμε χαρά,
όσα ζόρια κι αν τραβά η μέρα μας.
Οι παλιές φωτογραφίες φευγαλέα μας γυρνούν πίσω σε λησμονημένες μέρες
που όμως τις ζήσαμε, είτε γαληνεμένες είτε με ένταση.
Πόσα χωράνε σε μια Κυριακή! Εκστασιασμός της εποχής καθώς η μαγεία ακμάζει
κι αφηνιάζει η αγριάδα της ομορφιάς κι οδεύει το άρωμα κοφτερό μέσα στης ψυχής τ’ ανθάκια.
Ηδονίζονται με τον απριλιάτικο ήλιο, ερωτοτροπούν με το πρωινό αεράκι,
φιλιούνται με τις πυρωμένες σαύρες και τελειοποιούν το ανεμπόδιστο χρώμα τους,
δοξάζοντας το ολοήμερο φως!
Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές στιγμές μεγάλης διαρκείας!
Τώρα που γίνομαι εξήντα, το ξέρω καλά ότι ο χρόνος δεν μας δίνεται παρά για να χαιρόμαστε με τους ακριβούς μας ανθρώπους και να μην επιτρέπουμε στους φτηνούς να μας πικραίνουν. Η καρδιά μας θα είναι τότε ένα ευανάγνωστο βιβλίο χωρίς άσκοπες παραγράφους. —
ευγνώμων.
Ταξίδι στη βιβλιοθήκη των φοιτητικών... Και σύξυλη μένεις μπρος στην αχαλίνωτη έκρηξη των ονομάτων που αναδύονται, φίλοι παλιοί, αξέχαστοι, ζωντανοί πάντα στην καρδιά, Andre Gide, Gustave Flaubert, Anatole France, Honore de Balzac, Marcel Proust, Stendhal, Rimbaud, Guy de Maupassant, Victor Hugo, Jean Paul Sartre, Simone de Beauvoir, χιλιοδιαβασμένοι, βουτιές στο ανεξιχνίαστο της κάθε σελίδας τους, στο μεδούλι της κάθε λέξης τους, αλλά και έρωτας σαρωτικής εμβέλειας με τον Charles Baudelaire, χωμένη μέσα στο κόκκινο δερματόδετο των βαλσαμωμένων fleurs du Μal, μια δυναστική ποίηση της απόκλισης και της μέθης…
(η έκδοση Hachette είναι του 1876!)
Οι απλές καρδιές ξέρουν να υποδέχονται την μαρτιάτικη ευδία.
Αι γαλαί εις την αυλήν της οικίας μου, ελευθέρως περιφερόμεναι, ομιλούσιν φιλονικούσαι, φωνασκούσιν ακαμάτως, και εν τέλει αναπαύονται ευφραινομένη τη καρδία…
Λέω να γκουγκλάρω το 2017. Για να δούμε...
“Τα δεινά έχουν απενεργοποιηθεί από αυτό το έτος. Η νέα χρονιά θα προβεί σε επανεκκίνηση της ευτυχίας. Θα κάνει αναζήτηση και θα βρει όλα τα σάιτ για τη χαρά, το κλάουντ θα γεμίσει αγάπη, στο αρχείο δραστηριοτήτων θα έχει ανακοινώσεις για υπέροχες μέρες, θα διαγράψει τη μελαγχολία, θα πατήσει σπαμ στη λύπη, θα μπλοκάρει την κατάθλιψη και θα κάνει λάικ στο κέφι!”
Σαν βρέχει τόσο πολύ, έρχονται λες μουλιασμένες οι γιορτές και μας περιλούζουν με κάτι αχνό από τα πολύ παλιά, μια αλλοτινή ευτυχία που' χει ποτίσει γλυκάδα παιδική. Την ανασαίνεις κι αναπηδά μια παράξενη χαρά...
Απ' τα πρωτοβρόχια ό,τι χορταίνει, περίτεχνα ενθαρρύνεται να καμαρώνει, διαπρέποντας μέσα στην τελική δικαίωση της ολόχρονης αναμονής κι αλάθευτα μ' ένα σάλτο μεταβάλλει το ευτελές της άπνοιας σε μέγιστη γενναιοδωρία!
Αν δεν είχαμε πάντοτε κάτι να περιμένουμε, με ακραία ενστικτώδη επιθυμία,
η ζωή θα έχανε την έξαρσή της.
“Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Ξεκινά μια νέα εποχή”. Μεγάλος ο ενθουσιασμός του πιλότου, προφέροντας αυτά τα λόγια.
Εδώ και λίγες μέρες το αεροπλάνο χωρίς καύσιμα, αποκλειστικά με την ηλιακή ενέργεια, σ’ ένα ταξίδι 4.000 χιλιομέτρων διέσχισε τον Ειρηνικό και προσγειώθηκε στο Σαν Φρανσίσκο.
Η τεχνολογία πραγματοποιεί το αδύνατο. O γύρος του κόσμου σε μια έξοχη γενναιοδωρία του ήλιου!
Τώρα που οι καιροί, όπως και πάντοτε άλλωστε αφού η ιστορία δεν κουράζεται, το απαιτούν να ποθούμε να σταματήσουν οι έχθρες του κόσμου, ας ανατρέξουμε στο ευλογημένο εκείνο το "Αγαπάτε αλλήλους" ως αναγκαίο εσαεί για να' χουμε καθαρή καρδιά κι απείραχτη ψυχή. Κι έναν κόσμο όπου όλοι ν' αποδέχονται όλους, δεν είναι ανέφικτο αυτό, μόνο που αργεί.
Στο μαύρο καλοκαίρι του '74 στην Κύπρο, (φωτό), είχαμε μάθει από πρώτο χέρι τι θα πει πόλεμος, θάνατος, αδικία, ξεριζωμός και προσφυγιά. Γι' αυτό ίσως να κατανοούμε ευκολότερα τα σημερινά δεινά του κόσμου. Αλλά και ποια χώρα δεν έζησε μαύρες εποχές;.. Ας ευχηθούμε να ησυχάσουν οι καιροί, να τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία και ποτέ πια κανείς να μην τρέφει μίσος για άλλον άνθρωπο, όπου κι αν ανήκει.
Πού πάνε τα χρόνια τρέχοντας;.. Βιαστικά κινούνται μπροστά χωρίς πυξίδες συνήθως και σε φέρνουν σε πόλεις του κόσμου και σε μέρη της ψυχής που ξεδιπλώνονται χρόνο με τον χρόνο για να επιταχυνθεί η επίτευξη της αυτογνωσίας, προσθέτοντας μνήμες, στοχασμούς, γνώσεις, κιλά, ρυτίδες, ωριμότητα και θέα στην καλύτερη μεριά της ζωής.
Μ' ένα απαλό, ελαφρύ φύσημα αέρα πέφτει η κάθε μας μέρα και σκορπά και χάνεται.
Μα καθόλου δεν πειράζει αν έχουμε εν τω μεταξύ απολαύσει στο έπακρο τη σύντομη ανθοφορία της.
Σκύβουμε πάνω σ' ένα φλιτζάνι καφέ, όπως ο Νάρκισσος στη λίμνη, σ' αγαπώ χωρίς εσέ ανάρμοστη η ώρα, ώ πρωτοστάτωρ του δειλινού, κράτα ακόμα τη μέρα μου, ώσπου ν' ανέβει καλπάζοντας και να κινήσει για μια αυτούσια ανάμνηση.
Ερωτεύτηκα τον Guy de Maupassant όταν διάβαζα τα διηγήματά του πρωτοετής φοιτήτρια. Πολύ αργότερα τον ξαναμελέτησα στα ελληνικά για να τον ερωτευτώ και πάλι(!)
Τι να πει κανείς για τον έρωτα; Είναι ζήτημα απείρως φλογερό, τρελό, παράδοξο, απόλυτο, συναρπαστικό, απροκάλυπτο.
Εκτός από τους τεθνεώτες, ανάμεσα στους ζώντες, ο έρωτας βόσκει ελευθέρως, σημαδεύει ευστόχως και αυθαιρετεί ευθαρσώς...
Το βλέμμα του ήλιου πάνω στο λόφο, η βουλιμία της στιγμής να δρομολογεί τη σιωπή, η λιγοθυμιά του δειλινού... Μια ωραία βόλτα κάπου στην Πάφο, εκεί που ο αέρας μυρίζει ερωτικής θεάς ανάστημα μπερδεμένο με τις πτήσεις των ερωδιών. Η φύση είναι υπόθεση αφιλοκερδής!..
Η ζωή ξεκινά από την καρδιά. Με την καρδιά αγαπάμε, (όπως λέγεται), με την καρδιά γράφουμε την ιστορία μας. Όταν η καρδιά κάποιου σταματά να χτυπά ξαφνικά, σπάζει τις καρδιές άλλων. Στο χέρι μας είναι η καλή υγεία της καρδιάς μας. Ας την προσέξουμε όσο μπορούμε. Να νοιαζόμαστε για την καρδιά μας, με την καρδιά μας!
ξαφνικό παρασέρνοντας στην κόψη του αγέρα τις μέλισσες,
ατίθασες μες στη σφοδρή βιασύνη, πώς χαριεντίζονται εν σοφία
αυτενεργώντας στην προτομή μιας ανθισμένης κάπαρης."
Η ευτυχία είναι απόφαση.
Από τις ωραιότερες φράσεις που είχα διαβάσει παλιά σε αμερικάνικο βιβλίο ψυχολογίας. Μπορούμε να επιλέγουμε να νιώθουμε χαρά,
όσα ζόρια κι αν τραβά η μέρα μας.
Οι παλιές φωτογραφίες φευγαλέα μας γυρνούν πίσω σε λησμονημένες μέρες
που όμως τις ζήσαμε, είτε γαληνεμένες είτε με ένταση.
Πόσα χωράνε σε μια Κυριακή! Εκστασιασμός της εποχής καθώς η μαγεία ακμάζει
κι αφηνιάζει η αγριάδα της ομορφιάς κι οδεύει το άρωμα κοφτερό μέσα στης ψυχής τ’ ανθάκια.
Ηδονίζονται με τον απριλιάτικο ήλιο, ερωτοτροπούν με το πρωινό αεράκι,
φιλιούνται με τις πυρωμένες σαύρες και τελειοποιούν το ανεμπόδιστο χρώμα τους,
δοξάζοντας το ολοήμερο φως!
Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές στιγμές μεγάλης διαρκείας!
Τώρα που γίνομαι εξήντα, το ξέρω καλά ότι ο χρόνος δεν μας δίνεται παρά για να χαιρόμαστε με τους ακριβούς μας ανθρώπους και να μην επιτρέπουμε στους φτηνούς να μας πικραίνουν. Η καρδιά μας θα είναι τότε ένα ευανάγνωστο βιβλίο χωρίς άσκοπες παραγράφους. —
ευγνώμων.Ταξίδι στη βιβλιοθήκη των φοιτητικών... Και σύξυλη μένεις μπρος στην αχαλίνωτη έκρηξη των ονομάτων που αναδύονται, φίλοι παλιοί, αξέχαστοι, ζωντανοί πάντα στην καρδιά, Andre Gide, Gustave Flaubert, Anatole France, Honore de Balzac, Marcel Proust, Stendhal, Rimbaud, Guy de Maupassant, Victor Hugo, Jean Paul Sartre, Simone de Beauvoir, χιλιοδιαβασμένοι, βουτιές στο ανεξιχνίαστο της κάθε σελίδας τους, στο μεδούλι της κάθε λέξης τους, αλλά και έρωτας σαρωτικής εμβέλειας με τον Charles Baudelaire, χωμένη μέσα στο κόκκινο δερματόδετο των βαλσαμωμένων fleurs du Μal, μια δυναστική ποίηση της απόκλισης και της μέθης…
(η έκδοση Hachette είναι του 1876!)
Οι απλές καρδιές ξέρουν να υποδέχονται την μαρτιάτικη ευδία.
Αι γαλαί εις την αυλήν της οικίας μου, ελευθέρως περιφερόμεναι, ομιλούσιν φιλονικούσαι, φωνασκούσιν ακαμάτως, και εν τέλει αναπαύονται ευφραινομένη τη καρδία…
Λέω να γκουγκλάρω το 2017. Για να δούμε...
“Τα δεινά έχουν απενεργοποιηθεί από αυτό το έτος. Η νέα χρονιά θα προβεί σε επανεκκίνηση της ευτυχίας. Θα κάνει αναζήτηση και θα βρει όλα τα σάιτ για τη χαρά, το κλάουντ θα γεμίσει αγάπη, στο αρχείο δραστηριοτήτων θα έχει ανακοινώσεις για υπέροχες μέρες, θα διαγράψει τη μελαγχολία, θα πατήσει σπαμ στη λύπη, θα μπλοκάρει την κατάθλιψη και θα κάνει λάικ στο κέφι!”
Σαν βρέχει τόσο πολύ, έρχονται λες μουλιασμένες οι γιορτές και μας περιλούζουν με κάτι αχνό από τα πολύ παλιά, μια αλλοτινή ευτυχία που' χει ποτίσει γλυκάδα παιδική. Την ανασαίνεις κι αναπηδά μια παράξενη χαρά...
Απ' τα πρωτοβρόχια ό,τι χορταίνει, περίτεχνα ενθαρρύνεται να καμαρώνει, διαπρέποντας μέσα στην τελική δικαίωση της ολόχρονης αναμονής κι αλάθευτα μ' ένα σάλτο μεταβάλλει το ευτελές της άπνοιας σε μέγιστη γενναιοδωρία!
Αν δεν είχαμε πάντοτε κάτι να περιμένουμε, με ακραία ενστικτώδη επιθυμία,
η ζωή θα έχανε την έξαρσή της.
“Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Ξεκινά μια νέα εποχή”. Μεγάλος ο ενθουσιασμός του πιλότου, προφέροντας αυτά τα λόγια.
Εδώ και λίγες μέρες το αεροπλάνο χωρίς καύσιμα, αποκλειστικά με την ηλιακή ενέργεια, σ’ ένα ταξίδι 4.000 χιλιομέτρων διέσχισε τον Ειρηνικό και προσγειώθηκε στο Σαν Φρανσίσκο.
Η τεχνολογία πραγματοποιεί το αδύνατο. O γύρος του κόσμου σε μια έξοχη γενναιοδωρία του ήλιου!
Τώρα που οι καιροί, όπως και πάντοτε άλλωστε αφού η ιστορία δεν κουράζεται, το απαιτούν να ποθούμε να σταματήσουν οι έχθρες του κόσμου, ας ανατρέξουμε στο ευλογημένο εκείνο το "Αγαπάτε αλλήλους" ως αναγκαίο εσαεί για να' χουμε καθαρή καρδιά κι απείραχτη ψυχή. Κι έναν κόσμο όπου όλοι ν' αποδέχονται όλους, δεν είναι ανέφικτο αυτό, μόνο που αργεί.
Στο μαύρο καλοκαίρι του '74 στην Κύπρο, (φωτό), είχαμε μάθει από πρώτο χέρι τι θα πει πόλεμος, θάνατος, αδικία, ξεριζωμός και προσφυγιά. Γι' αυτό ίσως να κατανοούμε ευκολότερα τα σημερινά δεινά του κόσμου. Αλλά και ποια χώρα δεν έζησε μαύρες εποχές;.. Ας ευχηθούμε να ησυχάσουν οι καιροί, να τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία και ποτέ πια κανείς να μην τρέφει μίσος για άλλον άνθρωπο, όπου κι αν ανήκει.
Πού πάνε τα χρόνια τρέχοντας;.. Βιαστικά κινούνται μπροστά χωρίς πυξίδες συνήθως και σε φέρνουν σε πόλεις του κόσμου και σε μέρη της ψυχής που ξεδιπλώνονται χρόνο με τον χρόνο για να επιταχυνθεί η επίτευξη της αυτογνωσίας, προσθέτοντας μνήμες, στοχασμούς, γνώσεις, κιλά, ρυτίδες, ωριμότητα και θέα στην καλύτερη μεριά της ζωής.
Μ' ένα απαλό, ελαφρύ φύσημα αέρα πέφτει η κάθε μας μέρα και σκορπά και χάνεται.
Μα καθόλου δεν πειράζει αν έχουμε εν τω μεταξύ απολαύσει στο έπακρο τη σύντομη ανθοφορία της.
Σκύβουμε πάνω σ' ένα φλιτζάνι καφέ, όπως ο Νάρκισσος στη λίμνη, σ' αγαπώ χωρίς εσέ ανάρμοστη η ώρα, ώ πρωτοστάτωρ του δειλινού, κράτα ακόμα τη μέρα μου, ώσπου ν' ανέβει καλπάζοντας και να κινήσει για μια αυτούσια ανάμνηση.
Ερωτεύτηκα τον Guy de Maupassant όταν διάβαζα τα διηγήματά του πρωτοετής φοιτήτρια. Πολύ αργότερα τον ξαναμελέτησα στα ελληνικά για να τον ερωτευτώ και πάλι(!)
Τι να πει κανείς για τον έρωτα; Είναι ζήτημα απείρως φλογερό, τρελό, παράδοξο, απόλυτο, συναρπαστικό, απροκάλυπτο.
Εκτός από τους τεθνεώτες, ανάμεσα στους ζώντες, ο έρωτας βόσκει ελευθέρως, σημαδεύει ευστόχως και αυθαιρετεί ευθαρσώς...
Το βλέμμα του ήλιου πάνω στο λόφο, η βουλιμία της στιγμής να δρομολογεί τη σιωπή, η λιγοθυμιά του δειλινού... Μια ωραία βόλτα κάπου στην Πάφο, εκεί που ο αέρας μυρίζει ερωτικής θεάς ανάστημα μπερδεμένο με τις πτήσεις των ερωδιών. Η φύση είναι υπόθεση αφιλοκερδής!..
Η ζωή ξεκινά από την καρδιά. Με την καρδιά αγαπάμε, (όπως λέγεται), με την καρδιά γράφουμε την ιστορία μας. Όταν η καρδιά κάποιου σταματά να χτυπά ξαφνικά, σπάζει τις καρδιές άλλων. Στο χέρι μας είναι η καλή υγεία της καρδιάς μας. Ας την προσέξουμε όσο μπορούμε. Να νοιαζόμαστε για την καρδιά μας, με την καρδιά μας!