Δεν είμαι σίγουρη αν το  Confiteor  θα καταφέρει να μπει στο πάνθεον των κλασσικών βιβλίων ή όπως το αγόρι του εξωφύλλου θα ακουμπά το επιθυμητό αλλά μετά δυσκολίας θα το φτάνει. 

    Είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα που διάβασα φέτος, το γεύτηκα ως την τελευταία γουλιά λέξης. Δεν βρίσκεις συχνά τέτοια βιβλία μπροστά σου σήμερα. Σου επιβάλλεται, γίνεται ο θησαυρός σου, νιώθεις ότι σου ανήκει πια, είναι ένα μνημείο μέσω του οποίου διασχίζεις την ιστορία της Ευρώπης. 

   Αυτή η σπαρακτική ομολογία σε κάνει να νομίζεις ότι σαν ψυχαναλυτής ακούς όλα τούτα που σου προκαλούν σύγχυση υπενθυμίζοντάς σου ότι κάποιους ανθρώπους η ζωή τους βάζει να ακροβατούν πάνω στην κόψη ενός μπαλτά. 
  Νομίζω ότι αν θα έπρεπε να γραφόταν ένα βιβλίο πριν το τέλος του κόσμου, θα ήταν αυτό. Κι αν η ανθρωπότητα θα είχε να αποφασίσει να σώσει ένα μoνάχα βιβλίο από μια καταστροφή του πλανήτη, αυτό θα διάλεγε για να διαβαστεί από επόμενους κατοίκους του σύμπαντος.  Να τους ανατριχιάσει εξόχως διαβεβαιώνοντας για την ύπαρξη του Κακού.

(Η μεγένθυση στην οθόνη μου απαραίτητη λόγω πρεσβυωπίας, σαν μπαστούνι για πιο εύκολη ανάγνωση).