ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ
Σε λένε Ελλάδα!
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ! Δυο φορές παραπάνω τώρα... Ο χρόνος έγινε πιεστικός όσο ποτέ άλλοτε για σένα. Το σύστημα γίνεται θηλιά. Και θυμώνεις. Θυμώνω κι εγώ πολύ. Θλίβομαι που θλίβεσαι. Επιθυμώ αυτό που εσύ επιθυμείς.
Έχω ζήσει το ίδιο βάσανο με σένα, έχω περάσει από τη δόνηση που πυροδότησε μέσα μου την έκρηξη. Γνωρίζω από πρώτο χέρι την αίσθηση, και τρέμω σαν κόρη που πανικοβάλλεται στην ιδέα της απώλειας της μητέρας της. Τώρα, η κάθε μέρα ξημερώνει με κακά σύννεφα. Βαριές οι ώρες, σαν γηρατειά θλιβερά. Μια βαναυσότητα σε χτυπά και πονάω. Ακολουθείς δρόμο που δε σου ταιριάζει. Βαδίζεις με ζόρι και αγκομαχάς. Οι κοινοί κανόνες σε καθορίζουν και μπαίνεις στο πρέπει και στο έπρεπε. Πλήττεσαι χωρίς να ξέρεις σε τι έφταιξες. Η αμερόληπτη μεταχείριση ξεμακραίνει., τα έντονα παρασκήνια στήνονται ύπουλα, ο φόβος καθορίζει τις αποφάσεις.
Αλλά εσύ επιμένεις στις αρχές δικαίου, γιατί αυτό αποτελεί για σένα ύψιστο ιδανικό και παράγοντα επιτυχίας. Η επίκληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων σου, θεωρείς ότι θα πρέπει να συμβαδίζει με την απλή ζωή, που ποτέ δε θα σε οδηγήσει στην απελπισία. Η δημοκρατία είναι το φόντο σου, αυτό που εσύ είχες ανακαλύψει πρώτη. Γιατί εσένα σε λένε Ελλάδα!..
Τα παιδιά σου κάνουν ουρές στην επείγουσα πραγματικότητα, αναστενάζοντας. Μερικά σε έχουν ήδη εγκαταλείψει και άλλα είναι στο δρόμο του φευγιού. Κι εσύ με περίλυπο ύφος, αλλά με αξιοπρέπεια, κάνεις ό,τι μπορείς. Και μπαίνεις σε ένα κύκλο οδυνηρό, με δραματικές εκκλήσεις, με σκληρά διλήμματα, και όλο περιμένεις το καλύτερο, και όλο έρχεται το χειρότερο. Η σταθερότητα εξανεμίζεται και οι ελπίδες σου τρεμοσβήνουν, αλλά μέσα στην οριακή σου κατάσταση, κάνεις τα πάντα για να προστατεύσεις τα παιδιά σου. Γιατί εσένα σε λένε Ελλάδα!..
Ήταν μια Πέμπτη, η περασμένη Πέμπτη, όταν όλα οδήγησαν στο φοβερό αδιέξοδο, όπου η καρδιά σου βρέθηκε να βολοδέρνεται μέσα στην ανασφάλεια που κάποτε πίστεψε ότι απέτρεψε, υπογράφοντας την αίτηση για ένταξη στην τότε ΕΟΚ.
Τώρα αναγκάζεσαι Ελλάδα μου, να μανουβράρεις τα πράγματα κάτω από την πίεση της αδυσώπητης μυλόπετρας όπου ρίχτηκες. Διεκδικείς επίμονα, διαπραγματεύεσαι σκληρά, ζητάς νέες συμφωνίες, ώστε να μην εισέλθεις όπως λένε σε αχαρτογράφητα νερά, ανοίγεις νέους δίαυλους επικοινωνίας, δείχνεις περισσότερη ευελιξία, ενεργοποιείς κάθε μηχανισμό για να πάρεις μπρος, γυρεύεις ένα σχέδιο διάσωσης, ανιχνεύεις κάθε εναλλακτική λύση, ανοίγεις τα περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις, δηλητηριάζεις με κάθε μέσο τον εφιάλτη, ώστε να τον εξοντώσεις, πασκίζεις για μια συμβιβαστική πρόταση, θέτεις ξεκάθαρα ερωτήματα, αλλά φοβάσαι ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κι αν θα μπορέσεις να επανεκκινήσεις και ν’ ανασυγκροτηθείς. Ωστόσο, παραμένει κυρίαρχη η κοινή αίσθηση ότι μ’ έναν τρόπο, μυστικό και απίθανο, θα τα καταφέρεις να αναστηθείς ραγδαία και αποφασιστικά. Οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, οι κόντρες και οι διαφωνίες, θα αντικατασταθούν από ηρεμία, πρόοδο, παραγωγικότητα, ανανέωση. Η φαγωμάρα δεν ταιριάζει ανάμεσα στα παιδιά σου. Δε θα αφήσεις το χάος να σε στριμώξει άλλο, θα το στριμώξεις εσύ. Η άβυσσος ποτέ δεν μπορεί να είναι επιλογή σου. Η κατάσταση ένδειας που ακυρώνει το γόητρό σου, ακυρώνει ταυτόχρονα κάθε τάση μισαλλοδοξίας.
Η τρέχουσα κρίση δεν οδηγεί στο θάνατο. Στο θάνατο της μιζέριας ναι, όχι όμως στο θάνατο της περηφάνιας. Γιατί εσένα σε λένε Ελλάδα!..
Κι αν ακόμα όλα φτάσουν στο σημείο να πεις “φτου κι απ’ την αρχή”, και πάλι η αγωνία σου θα στηθεί πάνω σε μια καινούρια μέρα, κι όλα θα ξαναρχίσουν να συμβαίνουν. Με καταιγιστικές εξελίξεις προς το καλύτερο. Ξέρεις εσύ από θαύματα… Γιατί εσένα σε λένε Ελλάδα!..
Κατερίνα Μαυρομμάτη 2/7/2015