ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ
Σ τ ο π α ν η γ ύ ρ ι
Η ζωή ποτέ δεν είναι κουσούρι. Το να ζεις θα πει πως συνταυτίζεσαι μ’ ένα ελκυστικό συνήθειο.
“ Έλα κόρη!..” Το βλέμμα της έβγαζε απόγνωση. Αλλά ήταν αυτό το είδος βλέμματος που ακόμα και μέσα στην πιο μεγάλη καταστροφή, αναβλύζει μια καλοκαγαθία για τον κόσμο. Βλέμμα θλιμμένο, μα την ίδια στιγμή, σχεδόν μέσα σ΄ένα τέλειο μειδίαμα.
“ Έλα κόρη! Πάρε αυτόν τον σκύλο…” Εκείνη η γυναίκα το έλεγε σαν να ήθελε να σου δείξει ότι θα έπρεπε πάση θυσία να εξακολουθήσει να ζει, και ότι αυτό το εναπόθετε αποκλειστικά στα δικά σου χέρια… Πλησίασα, όχι γιατί είχα σκοπό να αποκτήσω ένα σκύλο και μάλιστα ψεύτικο, αλλά για εκείνο το παράξενο βλέμμα της. Θα πρέπει να ήταν δέκα χρόνια μικρότερη στην πραγματικότητα από ότι φαινόταν. Ταλαιπωρία και ρυτίδες μαζεύτηκαν στον κόσμο της. Να τρίζει η ευτυχία γιατί σου λείπουν δυο σταγόνες λάδι για τους μεντεσέδες της ζωής…
“Πάρτο κόρη, ξέρεις πόσο το πούλαγα στο περσινό πανηγύρι τέτοια μέρα;.. Τώρα το δίνω όσο όσο. Μόνο πάρτο να χαρείς”.
Από τη μια σκέφτηκα πως από την τρελή παραζάλη του σίγουρου κέρδους, φθάσαμε στο παρακάλιο που επιβάλλεται από την ανάγκη προσαρμογής, όταν ανακαλύπτεις την αρχή της δυστυχίας. Από την άλλη ήταν εκείνο το βλέμμα της…
Οι πάγκοι ελάχιστοι σε σχέση με περασμένες χρονιές, τα προϊόντα λιγοστά, σαν να μην επρόκειτο για πανηγύρι, αλλά για φιλανθρωπία της εκκλησίας μπροστά σ’ ένα γυμνό παρόν. Μια Πέμπτη άγρια...
“Δώσε όσα θες και πάρτο. Δεν πούλησα τίποτε φέτος. Ούτε ένα ευρώ δεν έβγαλα. Έτσι για τόσες ώρες που κάθομαι εδώ. Και τα παιδιά μόλις με δουν, τρέχουν ν’ αρπάξουν το πουγκί μου. Τα λυπάμαι, δεν ξέρεις πόσο, ζόρι μεγάλο, αλλά και ο Θεός είναι μεγάλος… Νιώθω άχρηστη μάνα. Τι δουλειά να βρω;” Μου είπε την ιστορία της, ο άντρας φευγάτος με μια ρωσσίδα, τρελαμένος, ούτε τα παιδιά δε σκέφτηκε. Τέσσερα. Πεινασμένα…
“Όμορφος είναι, θα τον αγοράσω…” Τράβηξα ένα εικοσάευρο από το πορτοφόλι μου και της το έδωσα. Το πήρε και έβαλε το χέρι της στην τσέπη της ρωτώντας με:
“Πόσα;” Δεν κατάλαβα αν εννοούσε πόσα ήθελα να πληρώσω ή πόσα ρέστα να μου δώσει, αλλά το ίδιο πράγμα ήταν έτσι κι αλλιώς... Της είπα να τα κρατήσει όλα και κάνοντας πως ψαχούλευα τα γούνινα ζωάκια, άφησα με τρόπο, άλλο ένα χαρτονόμισμα των είκοσι, ανάμεσα σε δυο κουνέλια κάτασπρα που κουνούσαν το κεφάλι τους.
Καθώς μου έδινε με χαμόγελο πλατύ τον σκύλο, παρατήρησα ότι το βλέμμα της έβγαζε πια λιγότερη απελπισία. Είπαμε δυο κουβέντες ακόμα για την κρίση και πώς μας μπαγλάρωσε έτσι άτσαλα εκεί που περνούσαμε το αποχαυνωμένο μας τομάρι για άτρωτο και θρονιασμένο στα ψηλά…
Ήμουν ήδη στο τιμόνι, όταν με έφτασε λαχανιασμένη.
“Κόρη, σου έπεσε αυτό…” Ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόταν ξοπίσω μου. Κατέβασα το τζάμι μου.
“Εγώ είχα μόνο είκοσι ευρώ, δεν είναι δικό μου. Αλλά αφού το βρήκες σου ανήκει. Κράτησέ το, είναι η τυχερή σου μέρα…”
Η θλίψη στο βλέμμα της φάνταζε ακόμα πιο ξεθωριασμένη, έγινε μια οπάλ ανεπαίσθητη θλίψη. Και οι ρυτίδες της σαν να είχαν απαλύνει κάπως.
“Τι τον κουβάλησες αυτόν εδώ; Δεν ταιριάζει πουθενά. Από πότε εσύ και το καρακιτσαριό τα κάνατε πλακάκια;..” Κουβέντες της φίλης μου της Λίνας.
“Εμένα μου αρέσει. Είναι δώρο. Για να θυμάμαι ένα βλέμμα, παρακλητικό και φωτεινό. Για να θυμάμαι πως δεν είναι όλοι τυχεροί. Και πως κάποιοι μέσα στην απελπισία τους παραμένουν όρθιοι, ζωντανοί, αξιοπρεπείς. Άνθρωποι! Που στέκουν εκεί στην ίδια θέση με τους υπόλοιπους, κι ας τους κάνει θανάσιμες μπαμπεσιές ο κόσμος τους. Μέσα από ένα απλό κάλεσμα, που θέριευε και κατέκλυζε την καρδιά μου, και που ξαφνικά είχα ανακαλύψει πόσο εύηχο μπορεί να γίνει, διδάχτηκα την ατίθαση σπίθα της ζωής…
Κατερίνα Μαυρομμάτη. 25. 9. 2014