Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

                                                              ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ



        
Οι κεχριμπαρένιες ανταύγειες,
στου φωτός το αργό βύθισμα,
λαμπυρίζοντας στο αθρακί νερό,
που δανείζεται για λίγο τη λάμψη,
πριν όλα νυχτωθούν εντελώς ξανά...
Τα διαβρωμένα ξύλα του καραβιού,
αχνοφωτίζουν στο θαλασσοφάγωμα,
σαν κροταλίσματα υδάτινα αγροικώντάς τα,
καθώς αποχαιρετούν τις σκιές όλες,
στο αλώνι του λιμανιού σαν βραδιάζει...
Αυτή την ώρα στην ψυχή μου βαθιά,
αντανακλά ο πόθος ενός φευγιού...
Να βαστά ώσπου να λείψει η μέρα,
το δείλι ένα μόνο τρεμόσβημα πια,
γέρνοντας την καρδιά του ο ήλιος στο πέρα.
Τότε πιάνω να λύνω τον κόμπο μου
και να βγάζω από το μαντήλι της ζωής,
σαν φυλακτό, το μερίδιό μου σε χρυσό...
Παραδερμένο σκάφος τα όνειρά μου,
κι έρημη ακτή τα ταξίδια μου είναι...
Χρυσοκίτρινοι λίθοι οι σκέψεις μου,
καρδιόσχημα κάστρα οι νύχτες μου...
Η χαρά κατάκοπη από το σκαρφάλωμα
στην επικείμενη σιωπή των καταρτιών...

Κατερίνα Μ.