Ο ΘΕΑΤΗΣ




Κι όλο λες πως θ' απλώσεις κάτω τη μέρα σου,

κάθε της δευτερόλεπτο να σε χαϊδέψει...

Κι ύστερα ξανά, βλέπεις τις ώρες να ταξιδεύουν,

περνώντας από μπροστά σου μια μια,

τόσο γοργά σου ξεφεύγουν πια... Σαπουνόφουσκες
που σβήνουν πριν προλάβεις να τις αγγίξεις...
Όλη σου η ζωή ένα έτσι που πάει στο δρόμο,
κι είσαι μόνο θεατής των ονείρων σου...
Κι ενώ οι κύκλοι της μέρας αμέτρητοι,
πώς και η ζωή πέρασε κιόλας;..
Άντε αύριο να ξαναμαζέψεις τα όνειρά σου,
τις στιγμές, τις ώρες της μέρας σου,
για να ζήσεις...
Να μη μένεις στο παραθύρι, κοιτώντας
των άλλων τις ζωές...

Κατερίνα Μ