Ο Λέιφ Πέρσον γεννήθηκε το 1945 στη Στοκχόλμη. Είναι διάσημος εγκληματολόγος, κορυφαίος μελετητής ψυχολογικών προφίλ στη Σουηδία και μυθιστοριογράφος. Έχει χρηματίσει σύμβουλος στο σουηδικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Εργάστηκε ως καθηγητής εγκληματολογίας στην αστυνομική υπηρεσία της Σουηδίας από το 1992 μέχρι το 2008. Είναι γνωστός για τα αστυνομικά του μυθιστορήματα και για τις συχνές εμφανίσεις του στην τηλεόραση ή τις παρεμβάσεις του στις εφημερίδες ως ειδικός σχολιαστής σε περιπτώσεις αξιοσημείωτων εγκλημάτων.

Τα μέσα ενημέρωσης ζητούν συχνά τη γνώμη του ως του επιφανέστερου ειδικού της χώρας γύρω από το έγκλημα. Το 1987 έχασε τη δουλειά του εξαιτίας των αποκαλύψεων που έκανε για ένα σκοτεινό πολιτικό σκάνδαλο.

Ο Πέρσον έφτασε στα όρια της αυτοκτονίας, αλλά σύντομα αποκαταστάθηκε και επέστρεψε ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Η περιπέτεια αυτή αποτέλεσε την έμπνευση για το πρώτο του μυθιστόρημα.

Αυτά αναφέρονται στο βιογραφικό του συγγραφέα (από το ΕΘΝΟΣ)

Ο ντετέκτιβ Μπέκστρεμ, παρά τα διάφορα προβλήματα στην ψυχολογία του και στην υγεία του, είναι επικεφαλής της ομάδας που θα ερευνήσει τις συνθήκες για έναν περίεργο φόνο ενός νεαρού διανομέα εφημερίδων. Η δικαιοσύνη και η τύχη θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην ιστορία, κι "αυτός που σκοτώνει τον δράκο" δεν θα μοιάζει με τον Άη Γιώργη.

Απόσπασμα:

"Η αστυνομία της γειτονιάς στην Τένστα και στο Ρίνκεμπυ είχε σ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας της αφιερώσει τους περισσότερους πόρους της στην καλλιέργεια καλών σχέσεων με τους κατοίκους της περιοχής. Το ενενήντα τοις εκατό από αυτούς ήταν μετανάστες από κάθε δεινοπαθούσα γωνιά του κόσμου. Η πλειονότητά τους, πρόσφυγες από χώρες όπου δεν τους επιτρεπόταν να σκέφτονται, ούτε καν να ζουν. Δεν είχε αποδειχτεί εύκολο, και το γεγονός ότι το ενενήντα τοις εκατό όσων δούλευαν για την αστυνομία της γειτονιάς ήταν συνηθισμένοι Σουηδοί δεν είχε κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Σουηδοί πάππου προς πάππου ή ίσως δεύτερης ή τρίτης γενιάς μετανάστες. Πλήρως ενσωματωμένοι στη σουηδική κοινωνία, ριζωμένοι ήδη στο σουηδικό έδαφος.

Η καταπολέμηση του εγκλήματος είχε παγιδευτεί στη μέση. Όλες οι συνηθισμένες δραστηριότητες της αστυνόμευσης είχαν μείνει πίσω. Εδώ το ζήτημα ήταν η οικοδόμηση γεφυρών ανάμεσα στους ανθρώπους, η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης. Το ζήτημα ήταν τα πιο απλά πράγματα, όπως το να είναι σε θέση να μιλούν μεταξύ τους".

Κ.Μ