Διάβασα ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.  "Σκυλίσια ψυχή" του Κορτώ (Πατάκης).

Σκληρό, με φόντο τη φρίκη των ναζί, με την προσωπική ιστορία της Έστερ, μια ιστορία που συγκλονίζει και εκπλήσσει. 

Αν και πέρασαν μήνες από την ώρα που  έκλεισα την τελευταία σελίδα, μένοντας ενεή με τις τελευταίες παραγράφους, έχω στη σκέψη μου όλα όσα με καθήλωσαν στο βιβλίο του Πέτρου!

Υπάρχει συνεχές ενδιαφέρον κατά την ανάγνωση και  ένταση πολλών συναισθημάτων, πολύ μεγαλύτερη ένταση από οπουδήποτε αλλού, (είκοσι βιβλία του έχω διαβάσει, μόνο στο "βιβλίο της Κατερίνας" βρήκα τέτοια έντονα συναισθήματα να με πλημμυρίζουν.)

Θυμός για το ρατσισμό και την ταπείνωση, οργή για τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, μίσος για τον πόλεμο και τον Χίτλερ, θολούρα για την αδικία και τέλος έκπληξη για την ανθρώπινη υπόσταση.

Το εξώφυλλο σε τραβά και σου θέτει ένα τεράστιο ερωτηματικό:Τι ρόλο θα παίξει στη ζωή του αδύναμου κοριτσιού ένας σκύλος;

Προχωρώντας την ανάγνωση σου έρχεται να κλαις ενώ αναρωτιέσαι πόσα μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος ώστε να επιβιώσει μέσα στην αθλιότητα και τον χλευασμό; Πώς διαχειρίζεται κανείς την απώλεια των δικών του στον πόλεμο και με ποιο τρόπο καταφέρνει να διασχίσει την κόλαση και να βγει αλώβητος;

Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου δεν είχα διαβάσει κριτικές (μόλις είχε κυκλοφορήσει), και τελειώνοντας ήμουν σίγουρη ότι θα γραφόντουσαν πολλά για ένα τέτοιο θέμα που με δεξιότητα λογοτέχνη καταπιάνεται ο συγγραφέας.

"... σ' έκαναν ν' αναρωτιέσαι ποια διαστροφή της μοίρας είχε επιτρέψει στους ανθρώπους αυτούς να ζήσουν ό,τι έζησαν και να πεθάνουν πάνω που το μαρτύριο έπαιρνε τέλος".

Κ.Μ