Έχοντας διαβάσει το "Μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά", ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που δεν θες να το αφήσεις αν δεν τελειώσει, ήθελα από καιρό να διαβάσω και το επόμενο του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, την "Απουσία".

Εντελώς άλλο βιβλίο που δεν ενθουσιάζει όσο ο "Βορράς", αλλά που αξίζει να διαβαστεί καθώς πρόκειται για μια ιστορία εποχής όπου υπάρχει ένα τόσο έντονο μείγμα φαντασίας και αληθινής ζωής, με την απορία που δημιουργείται μέσα στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, περί ήθους, επιθυμίας και λογικής.

Στην Τασμανία o σερ Τζον και η λαίδη Τζέιν θα υιοθετήσουν τη μικρή Ματίνα, ένα χαριτωμένο κορίτσι που ξέρει να χορεύει μαγευτικά, αλλά που η καταγωγή της είναι από μια "κατώτερη" φυλή, κάπως απολίτιστη κι αυτό θα αποτελέσει ένα είδος πειράματος για να αποδειχτεί ότι το περιβάλλον μπορεί να επιδράσει με τέτοιο τρόπο στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, ώστε να μάθει να ελέγχει τις επιθυμίες του και να συμβουλεύεται τη λογική στις αποφάσεις της ζωής.

Η ιστορία αναδιπλώνεται σ' ένα μακρινό τόπο, το 1841 και ο συγγραφέας αναμειγνύει  ανάμεσα στους ήρωες του και κάποιους πασίγνωστους της εποχής όπως ο Κάρολος Ντίκενς ο οποίος εμπλέκεται στη διαλεύκανση ενός μυστηρίου που έχει να κάνει με κανιβαλισμό.

  Οι σελίδες του σε ταξιδεύουν στα χρόνια της αποικιοκρατίας όταν το να εξημερωθούν και να εκπολιτιστούν οι "άγριοι",  δεν ήταν σίγουρο εγχείρημα, καθώς τα πρωτόγονα ένστικτα είναι πιθανόν να επικρατήσουν τελικά.  Μήπως ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει πάθη στα οποία υποκύπτει όπως και ο  αρχέγονος; Αυτή η ιδέα ήταν ορθή;

Η Απουσία είναι ένα βιβλίο για την αποικιοκρατία και τους πόθους μιας κοινωνίας αλλοτινών εποχών, ένα βιβλίο που εστιάζει στην σύγκριση ανάμεσα στον πολιτισμό και την αγριότητα, στις επιθυμίες και στο ένστικτο.

Κ.Μ