Μπήκα στην τάξη όπως πάντα με κέφι, για να βρεθώ μπροστά στους μαθητές μου που νόμιζαν ότι η ζωή τους ξεγέλασε ώστε να τους ρίξει σε τέτοιο χουνέρι να κάνουν Γαλλικά. Μαζί μου μπήκε και η επιθεωρήτρια, όπως πάντα αποκαμωμένη. Κάποια αγόρια με βαριά περπατησιά, την παραμέρισαν με τον αγκώνα τους για να περάσουν τη στενή πόρτα. Όπως πάντα δεν ζήτησαν συγνώμη. “Ποια είναι τούτη, την όρεξη της έχουμε”, ακούστηκε καθαρά από ανυπότακτους μαντράχαλους της τρίτης λυκείου.
Εκείνη όπως πάντα τράβηξε μια καρέκλα κατά τον τοίχο στην πίσω μεριά της αίθουσας, έτσι ώστε έβλεπε πλάτη τους μαθητές. Ξεκίνησα όπως πάντα με ενθουσιασμό και όταν έκανα την πρώτη ερώτηση περίμενα ένα ή το πολύ δυο χέρια να σηκωθούν. Όπως πάντα. Προς έκπληξη μεγάλη, είδα σαν σπαθιά να ορθώνονται όλα τα χέρια (!)... Δεν ήξερα ποιον να πρωτοβάλω να πει μάθημα. Όπως πάντα διάλεξα τα καλά κορίτσια.
Στη δεύτερη ερώτηση πάλι όλα τα χέρια υψώθηκαν μεμιάς. Αλλά αυτή τη φορά παρατήρησα ξαφνιασμένη ότι με το άλλο χέρι κρατούσαν κάτι κόλλες στο στήθος τους όπου είχαν γράψει με κεφαλαία τεράστια γράμματα: “ΜΗ ΜΕ ΒΑΖΕΤΕ” ή “ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΕ” ή “ΟΧΙ ΕΜΕΝΑ”, ενώ ταυτόχρονα φώναζαν “εγώ κυρία, εγώ, μαντάμ σιλ βου πλε!”, τεντώνοντας το χέρι να μου το καρφώσουν. Η επιθεωρήτρια μέσα στη μακρά σιωπή της όπως πάντα σημείωνε σε ατέλειωτες σελίδες τα σχόλιά της για τη... δημιουργική μας δραστηριότητα. Ένα αμυδρό γελάκι ξετυλίχτηκε στα χείλη μου όχι τόσο για τη σύλληψη της ιδέας τους, όσο για την ανεμπόδιστη χρήση της… ευρεσιτεχνίας τους.
Όπως πάντα η ώρα των Γαλλικών (όταν υπάρχει επιθεώρηση), κύλησε ομαλά, μέσα σε αριστοκρατική τελειότητα. Φάνηκε να ξέρουν άπαντες λίαν καλώς το μάθημά τους, να θέλουν σαν τζιτζίκια να μετέχουν και να είναι πρόθυμοι να μάθουν να ομιλούν αυτήν την ωραίαν γλώσσαν με το αξάν πολυτελείας.
Την άλλη μέρα οι μαθητές μου όπως πάντα δεν σήκωναν το χέρι, αλλά σαν έφιπποι που κάλπαζαν νικητές, έλεγαν με πομπώδη ενθουσιασμό: “Είδατε κυρία, τι καλή καρδιά που έχουμε! Δεν είστε μόνο εσείς που μας αγαπάτε… Αξέχαστη θα σας μείνει αυτή η τάξη”. Όπως πάντα τα παιδιά είχαν δίκαιο!
Κ.Μ