HTAN MIA ΠΕΜΠΤΗ

                                                                      Watching  TV

Η Eλίσαμπεθ Μοντγκόμερυ ως Σαμάνθα, για οχτώ χρόνια ήταν η μάγισσα που μας είχε ξετρελάνει όσο κανείς. Στη γειτονιά μου, πολλά παιδιά προσπαθούσαν να μιμηθούν όχι μόνο την κίνηση της μύτης της, αλλά και τις υπερφυσικές της ικανότητες, ώστε συχνά είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς, με κατάγματα που απαιτούσαν μήνες για να θεραπευτούν. Η τηλεόραση οδηγούσε σ’ έναν τέλειο αποπροσανατολισμό, που κατέληγε σε αδιέξοδο, καθώς τότε θεωρούσαμε ότι η γοητευτική ηθοποιός ήταν στ’ αλήθεια μάγισσα, όπως πιστεύαμε ότι ο λύκος είναι πολύ κακός σε κάθε παραμύθι.

   Μετά ήρθαν τα ελληνικά σήριαλς, κι αυτά χωρίς χρώμα ακόμα, αλλά με την ίδια ισχύ να μας καθηλώνουν σαν χαζούς, επηρεάζοντας τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας. Οι ηθοποιοί καπνίζουν συνεχώς και πίνουν ουίσκι, εισβάλλοντας  στα σαλόνια του καθενός και  άθελα ή ηθελημένα δεν κάνουν παρά να προτρέπουν τους πάντες να κρατούν ένα ποτό στο ένα χέρι και με το άλλο ν’ ανάβουν ένα τσιγάρο. Ένας “άγνωστος πόλεμος” είχε κηρυχθεί κατά του κινηματογράφου, αφού όλοι μαζεύονταν όπου υπήρχε αυτό το μοντέρνο έπιπλο, για να θαυμάσουν τ Η Ελίζαμπεθ Μοντγκόμερυ ως Σαμάνθα, για οχτώ χρόνια ήταν η μάγισσα που μας είχε ξετρελάνει όσο κανείς. Στη γειτονιά μου, πολλά παιδιά προσπαθούσαν να μιμηθούν όχι μόνο την κίνηση της μύτης της, αλλά και τις υπερφυσικές της ικανότητες, ώστε συχνά είχαμε σοβαην ακεραιότητα του συνταγματάρχη Βαρτάνη. Μαθαίναμε τις ατάκες του Αντωνόπουλου απέξω, όπως τραγουδούσαμε το “νιάου, νιάου ρε γατούλα”.

   Ακολούθησε η εποχή των δολοφόνων. Κάθε σήριαλ που σέβεται τον εαυτό του, περιέχει ένα τουλάχιστο φόνο, με λεπτομέρειες που δίνουν ιδέες σε πολλούς, τηρώντας όλους τους κανόνες που προτείνονται στα διάφορα επεισόδια, ώστε ν’ αποφύγουν τη σύλληψη.

     Το CSI με παγκόσμιο κοινό να φτάνει τα 74 εκατομμύρια το 2009, στοχεύει, χωρίς να το επιδιώκει, να βρει θαυμαστές - μιμητές. Οι επιστημονικές μέθοδοι των ιατροδικαστών και των εμπειρογνωμόνων του Λας Βέγκας, που διερευνούν ένα έγκλημα, μπορεί να χρησιμεύσουν ως αποτρεπτικό στοιχείο για αρκετούς, βοηθώντας τους να ξεφύγουν πολύ εύκολα. Η τεχνολογία στην αναζήτηση των δολοφόνων, κατά τις αυτοψίες, έχει ήδη συμβάλει στην προσεκτική  στάση πραγματικών δολοφόνων, φροντίζοντας να σβήσουν τα ίχνη τους και να δυσκολεύουν το έργο της αστυνομίας.

     Ο κακός, δε θέλει και πολύ για να γίνει άκρως επικίνδυνος. Κι αν ο κακός έχει κοινή λογική και μόνο, θα βρει παντού ιδέες για την καταστροφή, όχι μόνο ενός ανθρώπου.

    Και φτάσαμε να τις έχουμε σερβιρισμένες τις ιδέες, τόσο φρέσκιες  όσο τα τηλεοπτικά σήριαλς. Το DEXTER, με εκατομμύρια φανς, είναι κάτι εντελώς πρωτοποριακό στην αντίληψή του. Οι ηθικοί κανόνες μπαίνουν σε άλλη βάση. Ένας ψυχοπαθής που μπορεί να μοιάζει νορμάλ, εντελώς φιλήσυχος, νομοταγής και λογικός, “δικαιούται” να νοιώθει έντονη την ανάγκη να σκοτώνει ανθρώπους, καθώς κυνηγά τους δολοφόνους. Ο ίδιος έχει τους λόγους του, που θα μπλέξει το επάγγελμά του (αναλυτής αίματος), με τις διαταραχές της ψυχής και του εγκεφάλου του. Διαλέγει τα θύματά του, έτσι ώστε ο θεατής να είναι βέβαιος ότι αυτό που κάνει ο Ντέξτερ, αξίζει στους σήριαλ κίλλερς.

      Ζούμε την εποχή όπου οι κακοί δεν πληρώνουν για τις πράξεις τους, γιατί είναι υπερβολικά έξυπνοι, ώστε να σκηνοθετούν το θάνατό τους.

         Κι εκεί που τα αμερικάνικα σήριαλς ελέγχονται αυστηρά, ώστε οι απαγορευμένες λέξεις να μην ειπωθούν  σε κανένα επεισόδιο, επιτρέπουν σκηνές όπου άνθρωποι διαμελισμένοι πετάγονται σε σακούλες σκουπιδιών, με το ενδεχόμενο κάποιος να εμπνευστεί από την ιδέα. (Πράγμα που έχει γίνει).

         Οι επιδράσεις των media, ήταν ανέκαθεν δραματικές, όσο κι αν είχαν υποβαθμιστεί κατά καιρούς. Κάποτε ένα αγοράκι  έφτασε να πέσει και να σκοτωθεί, καθώς προσπαθούσε να πετάξει από την ταράτσα, όπως ο Σούπερμαν. Σήμερα ένα άλλο αγόρι μιμείται με περηφάνια τους δικούς του “υπεράνθρωπους”. Οι δημόσιες εκτελέσεις αθώων ανθρώπων μπροστά σε μια κάμερα, πού θα οδηγήσουν; Υπάρχουν τόσοι φανατισμένοι με αρρωστημένο μυαλό, που θα θελήσουν να κερδίσουν ένα καλό πόστο  στον παράδεισο όπου θα τρώνε όσο πιλάφι επιθυμούν.

   Η ισχύς των ΜΜΕ δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής.

   Ήταν μια Πέμπτη βράδυ, όταν σε κάποιο ντοκυμανταίρ, γαλλικής παραγωγής, του τε βε σανκ, άκουσα κάποιο “μορφωμένο” πτυχιούχο ισλαμιστή να δηλώνει ευθαρσώς σε μια δημοσιογράφο:

  “Γιατί να σφάζουμε κόσμο αν κανείς δε θα μας έβλεπε;”

Κατερίνα Μαυρομμάτη. 15. 1. 2015